თვალთ დამიბნელდა და ძირს ჩამოვჯექი, სახეზე ხელი
ავიფარე და იმ ადამიანს გავხედე, ვინც დამარტყა, მიუხედავად იმისა, რომ
თვალებიდან ცრემლები მდიოდა მაშინვე ვიცანი გაცეცხლებული დავითი, რომელიც
თავს ვერ იკავებდა და უნდოდა უფრო მეტი ზიანი მოეყენებინა ჩემთვის.
ნიკოლოზი ტიროდა...
დავითმა თმაში ხელი წამავლო და საწოლ ოთახში გამათრია და გამწარებული მიყვიროდა.
- ესეიგი გათხოვილი ხარ არა ?!
- . . .
- ამიტომაც არ წვებოდი ჩემთან ?! ჩემი დამცირებისთვის ეხლა გაზღვევინებ.
- გამიშვი, მტკივა !
- . . .
არასოდეს დამავიწყდება ის, როგორი ტკივილიც მომაყენა მაშინ.
ბევრი ვეცადე გავქცეულიყავი, მაგრამ ჯერისედაც დასუსტებულმა და ისედაც
სუსტმა ვერ მოვახერხე გაქცევა, ტანსაცმელი ცხოველივით შემომახია და …
გამაუპატიურა…
დაკმაყოფილებული ჟინის შემდეგ თავზე ხელი ნერვიულად გადაისვა და ოთახიდან გავარდა.
იატაკზე ნაცემი და შეურაცხყოფილი ვეგდე, ნიკოლოზი ტიროდა, მე კი იმის თავიც არ მქონდა ერთი ოთახიდან მეორეში გავსულიყავი…
როგორციქნ წამოვდექი და ნათიას დავურეკე, ერთ საათში უკვე ჩემთან იყო. .
- ეს რა მოივიდა ვინ გცემა?
- თქმაც კი მცხვენია.
- დავითმა ?
- დამპირდი რასაც ეხლა გეტყვი ვერავინ ვერ გაიგებს.
- მითხარი ! მოვკლავ მაგას ხელი როგორ აწია.
- ხელი ? მარტო ხელით კიარ შემეხო გამაუპატიურა.
- ეხლავე დავრეკავ პოლიციაში.
- და მერე რას ეტყვი ქმარმა ცოლი ‘გააუპატიურაო ?’
- ყოველ შემთხვევაში შენი ნაცემი სახე ყველაფერს ახსნის.
- არა, არ მინდა ეს ყველაფერი მთელმა საქართველომ გაიგოს, მე თვითონვე დავზარალდები.
- კი მაგრამ არაფერს არ გააკეთებ ?
- გავეყრები.
- აუცილებლად უნდა გააკეთო ეგ.
- გავაკეთებ კიდეც არ მოვითმენ ამ ყველაფერს. მაგრამ..
- რა მაგრამ?
- ძალიან მაინტერესებს ვინ უთხრა მას, რომ მე ჯვარდაწერილი ვარ?
- გაიგო?
- ეგ იყო მიზეზი, თვალებში ცცხლი ენთო.
- ეხლავე წავიდეტ აქედან.
- სად წავიდე? თან მარტო კიარა ბავშვით ხელში?
- ნებისმიერგან, მაგრამ აქ არა.
გაყრასთან დაკავშირებით როდესაც ადვოკატი დავიქირავე დავითის ადვოკატმა
მაცნობა, რომ დავითი თანახმა იყო და ამ ყველაფერთან ერტად სახლს ბათუმში
ნიკოლოზს უტოვებდა.
მე უარი განვაცხადე.
12 ივნისს დაჩქარებულად დავითს გავეყარე, ოფიციალურად უკვე თავისუფალი ვიყავი.
Mიუხედავად ცემი უარისა დავითმა სახლი მაინც დაგვიტოვა.
შახლი ერთ კვირაში უკვე გავყიდე, აღებული 200000 დოლარით კი საზღვარგარეთ, კერძოდ კი იტალიაში გავემგზავრე. Bავსვიც თან წავიყვანე.
4 ივლისი 2006წ. Pირველი დღე დიდ რომში...
მართალი ყოფილა გამონათქვამი ყველა გზა რომში მიდისო, წავედი თუ არა
მაშინე მივხვდი, რომ რომში ცხოვრების აწყობა საკმაოდ გამიჭირდებოდა.
მე ვიყავი ადამიანი, რომელმაც ყველა იმ დამცირებას და ბედის ზურგშექცევას
გვერდი აუარა და იბრძოლა იმისთვის, რომ კარიერა აეწყო და შვილისთვის
ელემენტარული მაინც მიეცა.
უამრავ დასაქმების ორგანოს მივაკითხე,
მაგრამ ყველა დამლაგებელს და მომვლელს საჭიროებდა, მე კი ვიცოდი, რომ ამით
მიზანს ვერ მივაღწევდი.
ყოველთვის ვგრძნობდი , რომ წარმატების
მიღწევისათვის ფული იყო საჭირო, მაგრამ რადგანაც მე ფული არ მქონდა და თან
საკუთარ შვილთან ერტად ვიყავი უცხო ქვეყანაში გადავწყვიტე მებრძოლა,
შემონახული ფულით, პატარა სახლი ვიგირავე 1 წლით, დარჩენილი თანხით კი
კვებას...
ბოლოს როდესაც სხვა გზა ვერ გამოვნახე დამლაგებლად დავიწყე
მუშაობა ერთ ერთ ოფისში, სადაც საკმაოდ წარმატებული ადამიანები მუშაობდნენ
მთელი მსოფლიოდან, არ ვიცი, როგორ მოვახერხე ამ გასაუბრების ჩემდა
სასიკეთოდ გამოყენება, მაგრამ ფაქტი იყო, რომ ბევრ ჩემზე განათლებულ
ადამიანს ვაჯობე..
თავიდან ძალიან გამიჭირდა, მაგრამ დროთა განმავლობაში შევეჩვიე.
ჩემდა
საბედნიეროდ ახალი წლისათვის, როდესაც ყველა რაღაც საჩუქარს ელოდა
დამაწინაურეს კარგი და კეთი ;სინდისიერი თანამსრომლობისათვის, და
დამნიშნეს ‘დედასახლისად’ ანუ ყველა დამლაგებელი ჩემს დაქვემდებარებაში
იმყოფებოდა.
ჩემი საქმეები ძალიან კარგად მიიწევდა წინ საწუწუნო არაფერი მქონდა , თუმცა მე უფრო მეტი მინდოდა.
ვინაიდან 5 ენა ვიცოდი : ქართული, ინგლისური, ფრანგული, რუსული და
იტალიური, ამ ფაქტმა ძალიან დიდი გავლენა იქონია ჩემს წარმატებაზე,
2008 წლის 22 სექტემბერს მენეჯერად დამნიშნეს, სანამ დამნიშნავდნენ კი საზაფხულო ტრენინგები გავიარე.
ჩემმა წლიურმა შემოსავალმა 2008 წლისათვის 50000 ს მიაღწია, ხოლო 2009
წლისათვის , მაშინ როდესაც მცირე ბიზნესი წამოვიწყე, შემოსავალი თვეში
დაახლოებით 7000 ზე ავიდა.
ჩემი საქმეები ძალიან კარგად მიდიოდა
გავიჩინე მეგობრები, თანამშრომლები გავერიე მაღალ საზოგადოებაში, რადგან
ის ტანსაცმელი, რომელიც მე თურქეთიდან შემომქონდა იტალიაში საკმაოდ
მოთხოვნადი გახდა, რამაც ბიზნესმენთა ყურადღება გამოიწვია.
2009
წლისათვის წლიურმა შემოსავალმა 80 000 სს მიაღწია მაგრამ ეს თანხა
მაქსიმალურად ხმარდებოდა ბიზნესს ასევე შევიძინე პატარა სახლიც მშვიდ
უბანში და ვაგზავნიდი საქართველოშიც.
მიუხედავად იმისა, რომ
საქართველოსთან კარგი გრძნობები თითქმის არც კი მაკავშირებდა გული მაინც
იქეთ იმიწევდა , მითუმეტეს ვიცოდი , რომ ყველაფერი უკეთესობისკენ მიდიოდა
და საკმაოდ წარმატებული ქვეყანა ხდებოდა მსოფლიოს მასშტაბით.
14 მაისს
ნიკოლოზის 4 წლის დაბადების დღე ვენეციაში აღვნიშნეთ მეგობრებთან ერთად,
ზუსტად ვენეციაში გადავწყვიტე, რომ აღარ მინდოდა იტალიაში ყოფნა და
მინდოდა საქართველოსი დაბრუნება, ხოლო ჩემს იქაურ ‘საქმიანობას გავყიდდი’.
Aსეც მოვიქეცი.
2009 წლის 7 ივლისს საქართველოში ჩამოვედი.
ჩამოვედი, როგორც ახალგაზრდა მდიდარი ქალის სახელით, სადაც უამრავი რამ
მელოდა წინ, მათ შორის გიორგისთან შეხვედრაც, რომელმაც არ დააგვიანა….
გაგრძელება იქნება.
|
